مقدمه
صرع یک اختلال عصبی مزمن است که با حملات تشنجی مکرر مشخص می‌شود. این بیماری می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر زندگی بیمار داشته باشد و مدیریت صحیح آن نقش مهمی‌در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا دارد. پرستاران با آگاهی از اصول مراقبت از بیماران صرعی می‌توانند به کاهش تعداد حملات، پیشگیری از عوارض و ارتقای سلامت بیمار کمک کنند. در این مقاله، راهکارهای پرستاری مؤثر در مراقبت از بیماران مبتلا به صرع بررسی می‌شود.
۱. ارزیابی بیمار مبتلا به صرع
۱.۱. بررسی تاریخچه پزشکی و نوع صرع پرستاران باید اطلاعات دقیقی از سابقه تشنج‌های بیمار، نوع صرع (مانند صرع جزئی یا عمومی)، عوامل تحریک‌کننده و میزان کنترل بیماری به دست آورند. ۱.۲. شناسایی عوامل محرک تشنج استرس و اضطراب بی‌خوابی و خستگی مصرف الکل و مواد مخدر تغییرات هورمونی نورهای چشمک‌زن (فتوسنسیتیویته)
۲. مراقبت حین حمله تشنجی
۲.۱. حفظ امنیت بیمار بیمار را در محیطی ایمن قرار دهید و از برخورد او با اجسام سخت یا تیز جلوگیری کنید. سر بیمار را به یک طرف بچرخانید تا مسیر تنفس باز بماند و از ورود ترشحات به ریه جلوگیری شود. اشیای خطرناک را از اطراف بیمار دور کنید. از قرار دادن اشیای خارجی در دهان بیمار خودداری کنید زیرا ممکن است باعث آسیب به دندان‌ها یا انسداد مجاری تنفسی شود.
۲.۲. بررسی علائم حیاتی و زمان تشنج مدت‌زمان تشنج را ثبت کنید؛ اگر بیش از ۵ دقیقه طول کشید، فوراً با اورژانس تماس بگیرید. پس از پایان تشنج، بررسی کنید که بیمار به وضعیت طبیعی بازمی‌گردد یا خیر.
۳. مراقبت پس از تشنج
۳.۱. پایش وضعیت بیمار بیمار ممکن است پس از تشنج دچار سردرگمی، خواب‌آلودگی یا ضعف عضلانی شود. علائم حیاتی (نبض، فشار خون، میزان اکسیژن) را پایش کنید. در صورت عدم بهبودی یا بروز تشنج مجدد، بیمار را به مرکز درمانی منتقل کنید.
۳.۲. حمایت عاطفی و روانی پس از تشنج، بیمار ممکن است دچار اضطراب یا ترس شود؛ بنابراین، حمایت روانی و ایجاد حس آرامش برای بیمار اهمیت دارد. آگاهی‌بخشی به بیمار و خانواده درباره نحوه مدیریت تشنج‌ها و اقدامات اضطراری ضروری است.
۴. درمان دارویی و پایش عوارض
۴.۱. تجویز و نظارت بر داروهای ضدتشنج داروهای رایج مانند فنی‌توئین، کاربامازپین، لاموتریژین و والپروات سدیم باید طبق دستور پزشک مصرف شوند. پرستار باید زمان و دوز دقیق داروها را کنترل کند تا از بروز تشنج‌های ناگهانی جلوگیری شود.
۴.۲. بررسی عوارض جانبی داروها خواب‌آلودگی، سرگیجه، مشکلات گوارشی و تغییرات رفتاری باید به پزشک گزارش شوند. در صورت بروز واکنش‌های آلرژیک یا عوارض شدید دارویی، مصرف دارو را متوقف کرده و بیمار را به مرکز درمانی منتقل کنید.
۵. آموزش بیمار و خانواده
۵.۱. نحوه مدیریت تشنج در خانه خانواده بیمار باید بدانند چگونه در هنگام تشنج واکنش نشان دهند. به خانواده آموزش دهید چه زمانی با اورژانس تماس بگیرند (مانند حملات طولانی یا تشنج‌های مکرر).
۵.۲. اصلاح سبک زندگی خواب کافی (۷-۸ ساعت در شبانه‌روز) برای کاهش احتمال بروز تشنج ضروری است. اجتناب از استرس با استفاده از روش‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن و یوگا. تغذیه سالم و منظم برای حفظ تعادل قند خون و مواد مغذی مورد نیاز مغز.
۶. پیشگیری از عوارض و ایمنی بیمار
۶.۱. پیشگیری از سقوط و آسیب‌های فیزیکی محیط زندگی بیمار باید از نظر موانع خطرناک و لبه‌های تیز ایمن‌سازی شود. استفاده از کف‌پوش‌های غیرلغزنده در حمام و اتاق خواب توصیه می‌شود.
۶.۲. اجتناب از رانندگی و فعالیت‌های پرخطر بیماران صرعی باید تا زمان کنترل کامل بیماری از رانندگی اجتناب کنند. شنا کردن یا کار با ماشین‌آلات سنگین باید تحت نظارت انجام شود.
۷. حمایت روانی و اجتماعی بیمار
۷.۱. مقابله با تبعیض و استیگما بیماران صرعی ممکن است با نگرش‌های منفی جامعه مواجه شوند؛ بنابراین، حمایت اجتماعی و آموزش عمومی‌در مورد صرع ضروری است. بیمار را تشویق کنید که در گروه‌های حمایتی شرکت کند تا از تجربیات دیگران بهره ببرد.
۷.۲. حمایت از استقلال بیمار تشویق بیمار به داشتن سبک زندگی فعال و انجام فعالیت‌های روزمره تا حد امکان. ارائه راهنمایی‌های شغلی برای اطمینان از محیط کاری ایمن و مناسب.
نتیجه‌گیری
مراقبت پرستاری از بیماران مبتلا به صرع شامل ارزیابی دقیق، مدیریت تشنج، حمایت روانی، تنظیم داروها و آموزش بیمار و خانواده است. پرستاران می‌توانند با ارائه مراقبت‌های مناسب، نقش مهمی‌در کنترل بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران صرعی ایفا کنند.
اصول پرستاری در مدیریت بیماران مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی