آکادمی پرستاری نوین

کد 247 یک سیستم مدیریت درمانی برای بیماران مبتلا به سکته قلبی (STEMI) است که خدمات درمانی را در ۲۴ ساعت شبانه‌روز و ۷ روز هفته ارائه می‌دهد.

هدف این کد کاهش زمان بین شروع علائم تا بازگرداندن جریان خون در شریان‌های مسدود و بهبود نتایج درمانی بیماران است. در این سیستم، استفاده از درمان‌های مبتنی بر شواهد و زمان‌بندی دقیق حیاتی است. مراحل نجات بیمار بر اساس کد 247

1. تشخیص اولیه و تماس با اورژانس علائم شایع سکته قلبی شامل درد قفسه سینه، تنگی نفس، تعریق سرد، سرگیجه، تهوع و دردهای ارجاعی (مانند فک یا بازوها) است. تماس فوری با اورژانس 115 و انتقال سریع بیمار به مراکز درمانی مجهز به واحدهای کد 247 از اهمیت بالایی برخوردار است.

2. انتقال سریع به مرکز درمانی مجهز بیمار باید به مرکزی منتقل شود که توانایی ارائه خدمات تخصصی مانند آنژیوپلاستی اولیه (PPCI) را داشته باشد. اگر زمان انتقال به مرکز مجهز بیش از 120 دقیقه باشد، درمان دارویی اولیه (ترومبولیتیک) در اولین فرصت آغاز می‌شود.

3. ارزیابی اولیه در بیمارستان پس از ورود بیمار، شرح حال دقیق و معاینه بالینی انجام می‌شود. نوار قلب (ECG) برای تشخیص STEMI (بالا بودن قطعه ST در ECG) گرفته می‌شود. سایر آزمایش‌ها شامل آنزیم‌های قلبی (تروپونین) نیز انجام می‌شود.

4. تعیین روش درمانی اگر امکانات آنژیوپلاستی اولیه موجود باشد، بیمار به سرعت به اتاق کاتتریزاسیون منتقل می‌شود. در غیر این صورت، درمان ترومبولیتیک با داروهایی مانند آلتپلاز، رتپلاز یا تنکتپلاز آغاز می‌شود.

5. ترومبولیتیک‌تراپی داروهای ترومبولیتیک لخته خونی را حل کرده و جریان خون را باز می‌کنند. زمان تزریق (Needle Time) باید کمتر از 30 دقیقه پس از ورود بیمار به بیمارستان باشد. عوارض احتمالی مانند خونریزی باید به دقت پایش شود.

6. مراقبت‌های پس از درمان اولیه بیمار به بخش مراقبت‌های ویژه (CCU) منتقل می‌شود. مانیتورینگ مداوم فشار خون، ریتم قلب، اشباع اکسیژن و سایر علائم حیاتی انجام می‌شود. در صورت عود علائم، امکان تکرار ترومبولیتیک یا انجام آنژیوپلاستی وجود دارد.

داروهای مورد استفاده در کد 247

1. ترومبولیتیک‌ها آلتپلاز (Alteplase): داروی فیبرینولیتیک برای باز کردن شریان‌های مسدود. رتپلاز (Reteplase): مشابه آلتپلاز اما با نیمه‌عمر طولانی‌تر. تنکتپلاز (Tenecteplase): دوز کمتر و ایمنی بیشتر در مقایسه با سایر ترومبولیتیک‌ها.

2. ضدپلاکت‌ها آسپیرین برای کاهش تشکیل لخته‌های جدید. کلوپیدوگرل برای افزایش اثربخشی ترومبولیتیک‌تراپی.

3. ضدانعقادها هپارین برای جلوگیری از تشکیل لخته‌های جدید.

4. داروهای کمکی نیتروگلیسیرین برای کاهش درد قفسه سینه و کاهش بار قلب. بتابلاکرها برای کاهش ضربان قلب و فشار خون.

مراقبت‌های پرستاری در کد 247

1. پایش علائم حیاتی نظارت بر فشار خون، ضربان قلب، تنفس و اشباع اکسیژن برای تشخیص تغییرات وضعیت بیمار.

2. مدیریت دارویی تجویز داروهای ترومبولیتیک و نظارت بر عوارض جانبی مانند خونریزی. کنترل صحیح دوز و زمان تزریق داروها.

3. پیشگیری از عوارض مانیتورینگ مداوم برای تشخیص آریتمی، شوک کاردیوژنیک یا سایر عوارض قلبی. جلوگیری از زخم‌های فشاری با تغییر موقعیت بیمار.

4. آموزش بیمار و خانواده توضیح اهمیت پیروی از درمان، تغییرات سبک زندگی (رژیم غذایی سالم، ترک سیگار، فعالیت بدنی) و مصرف منظم داروها.

نتیجه‌گیری کد 247 یک سیستم مؤثر برای مدیریت سریع و تخصصی بیماران سکته قلبی است. همکاری بین تیم‌های پزشکی و پرستاری و اجرای دقیق این پروتکل می‌تواند شانس بهبودی بیماران را افزایش دهد و از عوارض جدی جلوگیری کند. آگاهی عمومی‌از این کد و اهمیت مراجعه سریع به مراکز درمانی مجهز می‌تواند نقش مهمی‌در کاهش مرگ‌ومیر ناشی از سکته قلبی ایفا کند.