آکادمی پرستاری نوین

مقدمه

شکستگی‌های استخوانی یکی از آسیب‌های شایع در میان افراد مختلف، به‌ویژه سالمندان و ورزشکاران، هستند. این آسیب‌ها می‌توانند ناشی از ضربه، سقوط، تصادف یا بیماری‌های استخوانی مانند پوکی استخوان باشند. پرستاران نقش حیاتی در مراقبت از بیماران دچار شکستگی دارند و با اجرای راهبردهای مناسب می‌توانند به کاهش درد، تسریع روند بهبودی و جلوگیری از عوارض کمک کنند. در این مقاله، راهبردهای پرستاری مؤثر در مراقبت از بیماران با شکستگی‌های استخوانی بررسی می‌شود.

۱. ارزیابی وضعیت بیمار

۱.۱. بررسی علائم شکستگی درد شدید در محل آسیب‌دیده تورم و کبودی دفورمیتی (تغییر شکل استخوان) محدودیت یا ناتوانی در حرکت دادن اندام آسیب‌دیده شنیده شدن صدای ترک‌خوردگی یا شکستگی هنگام آسیب

۱.۲. ارزیابی علائم حیاتی بررسی فشار خون، نبض و میزان اشباع اکسیژن برای اطمینان از عدم وجود شوک یا مشکلات سیستمیک. پایش علائم خونریزی داخلی در صورت وجود شکستگی‌های شدید مانند شکستگی لگن.

۱.۳. بررسی عملکرد عصبی و عروقی تست گردش خون: بررسی رنگ، دما و نبض‌های محیطی (مانند نبض شریانی در اندام‌های دورتر از محل شکستگی). بررسی حس و حرکت اندام‌ها: تشخیص آسیب‌های عصبی ناشی از شکستگی.

۲. مدیریت درد بیمار

۲.۱. استفاده از داروهای ضد درد تجویز داروهای مسکن غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن برای کاهش درد و التهاب. استفاده از اوپیوئیدها مانند مورفین در موارد درد شدید. در صورت نیاز، بی‌حسی موضعی یا بلاک عصبی برای کاهش درد در برخی شکستگی‌های خاص.

۲.۲. روش‌های غیر دارویی برای کاهش درد بالا نگه داشتن اندام آسیب‌دیده برای کاهش تورم و درد. استفاده از کمپرس سرد در ۲۴ تا ۴۸ ساعت اولیه پس از شکستگی برای کاهش التهاب. تثبیت شکستگی با آتل یا گچ‌گیری برای جلوگیری از جابه‌جایی و درد بیشتر.

۳. مراقبت‌های ارتوپدی و تثبیت شکستگی

۳.۱. بی‌حرکت‌سازی اندام آسیب‌دیده استفاده از گچ یا آتل برای تثبیت استخوان و جلوگیری از آسیب بیشتر. در شکستگی‌های شدید، تراکشن (کشش استخوانی) برای حفظ هم‌ترازی استخوان‌ها.

۳.۲. مراقبت از بیمار تحت جراحی ارتوپدی برخی شکستگی‌ها مانند شکستگی لگن یا استخوان ران نیاز به جراحی دارند. پرستاران باید: محل جراحی را از نظر عفونت بررسی کنند. از داروهای ضد انعقاد برای جلوگیری از ترومبوز ورید عمقی (DVT) استفاده کنند. حرکات مناسب بیمار را کنترل کرده و از فیزیوتراپی کمک بگیرند.

۴. پیشگیری از عوارض شکستگی

۴.۱. پیشگیری از زخم بستر و عوارض ناشی از بی‌تحرکی تغییر وضعیت بیمار هر ۲ ساعت برای جلوگیری از زخم بستر. استفاده از بالش‌های حمایتی برای کاهش فشار بر روی نقاط حساس. ماساژ آرام برای تحریک گردش خون و جلوگیری از ترومبوز وریدی عمقی (DVT).

۴.۲. پیشگیری از سندرم کمپارتمان سندرم کمپارتمان یک عارضه خطرناک است که در اثر افزایش فشار در فضای عضلانی رخ می‌دهد. پرستاران باید: اندام را از نظر تورم، درد شدید و کاهش نبض بررسی کنند. در صورت مشاهده علائم، فوراً به پزشک اطلاع دهند.

۵. تغذیه و مراقبت‌های عمومی‌برای تسریع بهبودی

۵.۱. رژیم غذایی سرشار از کلسیم و پروتئین افزایش مصرف مواد غذایی غنی از کلسیم (مانند لبنیات، بادام، سبزیجات برگ‌سبز). مصرف پروتئین کافی برای تسریع روند ترمیم بافت‌ها. دریافت ویتامین D برای بهبود جذب کلسیم.

۵.۲. هیدراتاسیون مناسب مصرف مایعات کافی برای جلوگیری از یبوست ناشی از کاهش تحرک. پایش سطح الکترولیت‌های بدن، خصوصاً در بیماران تحت تراکشن یا بستری طولانی‌مدت.

۶. توان‌بخشی و فیزیوتراپی

۶.۱. شروع حرکات زودهنگام در بیماران بستری، حرکات غیرفعال اندام‌ها برای جلوگیری از آتروفی عضلانی. در صورت امکان، تشویق به ایستادن و راه رفتن با کمک فیزیوتراپیست.

۶.۲. تمرینات تقویتی پس از جوش خوردن شکستگی تمرینات کششی و مقاومتی برای بازگشت قدرت عضلانی. استفاده از وسایل کمکی مانند عصا یا واکر تا زمان بهبود کامل.

۷. حمایت روانی و آموزش بیمار

۷.۱. مدیریت اضطراب و استرس بیمار توضیح فرآیند درمان و مدت‌زمان لازم برای بهبودی. ایجاد انگیزه و حمایت عاطفی از بیمار، به‌ویژه در بیماران سالمند یا دچار شکستگی‌های شدید.

۷.۲. آموزش مراقبت‌های خانگی به بیمار و خانواده نحوه صحیح حرکت دادن اندام آسیب‌دیده و جلوگیری از فشار اضافی. نحوه مراقبت از زخم و پیشگیری از عفونت. تشویق به تغذیه مناسب و مصرف مکمل‌های موردنیاز.

نتیجه‌گیری

مراقبت پرستاری از بیماران مبتلا به شکستگی استخوان شامل ارزیابی دقیق، کنترل درد، تثبیت اندام، پیشگیری از عوارض، تغذیه مناسب، توان‌بخشی و حمایت روانی است. پرستاران با اجرای این راهبردها می‌توانند به تسریع روند بهبودی بیمار، کاهش عوارض و افزایش کیفیت زندگی او کمک کنند.

راهنمای پرستاری برای مراقبت از بیماران مبتلا به صرع

مقدمه

صرع یک اختلال عصبی مزمن است که با حملات تشنجی مکرر مشخص می‌شود. این بیماری می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر زندگی بیمار داشته باشد و مدیریت صحیح آن نقش مهمی‌در بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا دارد. پرستاران با آگاهی از اصول مراقبت از بیماران صرعی می‌توانند به کاهش تعداد حملات، پیشگیری از عوارض و ارتقای سلامت بیمار کمک کنند. در این مقاله، راهکارهای پرستاری مؤثر در مراقبت از بیماران مبتلا به صرع بررسی می‌شود.

۱. ارزیابی بیمار مبتلا به صرع

۱.۱. بررسی تاریخچه پزشکی و نوع صرع پرستاران باید اطلاعات دقیقی از سابقه تشنج‌های بیمار، نوع صرع (مانند صرع جزئی یا عمومی)، عوامل تحریک‌کننده و میزان کنترل بیماری به دست آورند. ۱.۲. شناسایی عوامل محرک تشنج استرس و اضطراب بی‌خوابی و خستگی مصرف الکل و مواد مخدر تغییرات هورمونی نورهای چشمک‌زن (فتوسنسیتیویته)

۲. مراقبت حین حمله تشنجی

۲.۱. حفظ امنیت بیمار بیمار را در محیطی ایمن قرار دهید و از برخورد او با اجسام سخت یا تیز جلوگیری کنید. سر بیمار را به یک طرف بچرخانید تا مسیر تنفس باز بماند و از ورود ترشحات به ریه جلوگیری شود. اشیای خطرناک را از اطراف بیمار دور کنید. از قرار دادن اشیای خارجی در دهان بیمار خودداری کنید زیرا ممکن است باعث آسیب به دندان‌ها یا انسداد مجاری تنفسی شود.

۲.۲. بررسی علائم حیاتی و زمان تشنج مدت‌زمان تشنج را ثبت کنید؛ اگر بیش از ۵ دقیقه طول کشید، فوراً با اورژانس تماس بگیرید. پس از پایان تشنج، بررسی کنید که بیمار به وضعیت طبیعی بازمی‌گردد یا خیر.

۳. مراقبت پس از تشنج

۳.۱. پایش وضعیت بیمار بیمار ممکن است پس از تشنج دچار سردرگمی، خواب‌آلودگی یا ضعف عضلانی شود. علائم حیاتی (نبض، فشار خون، میزان اکسیژن) را پایش کنید. در صورت عدم بهبودی یا بروز تشنج مجدد، بیمار را به مرکز درمانی منتقل کنید.

۳.۲. حمایت عاطفی و روانی پس از تشنج، بیمار ممکن است دچار اضطراب یا ترس شود؛ بنابراین، حمایت روانی و ایجاد حس آرامش برای بیمار اهمیت دارد. آگاهی‌بخشی به بیمار و خانواده درباره نحوه مدیریت تشنج‌ها و اقدامات اضطراری ضروری است.

۴. درمان دارویی و پایش عوارض

۴.۱. تجویز و نظارت بر داروهای ضدتشنج داروهای رایج مانند فنی‌توئین، کاربامازپین، لاموتریژین و والپروات سدیم باید طبق دستور پزشک مصرف شوند. پرستار باید زمان و دوز دقیق داروها را کنترل کند تا از بروز تشنج‌های ناگهانی جلوگیری شود.

۴.۲. بررسی عوارض جانبی داروها خواب‌آلودگی، سرگیجه، مشکلات گوارشی و تغییرات رفتاری باید به پزشک گزارش شوند. در صورت بروز واکنش‌های آلرژیک یا عوارض شدید دارویی، مصرف دارو را متوقف کرده و بیمار را به مرکز درمانی منتقل کنید.

۵. آموزش بیمار و خانواده

۵.۱. نحوه مدیریت تشنج در خانه خانواده بیمار باید بدانند چگونه در هنگام تشنج واکنش نشان دهند. به خانواده آموزش دهید چه زمانی با اورژانس تماس بگیرند (مانند حملات طولانی یا تشنج‌های مکرر).

۵.۲. اصلاح سبک زندگی خواب کافی (۷-۸ ساعت در شبانه‌روز) برای کاهش احتمال بروز تشنج ضروری است. اجتناب از استرس با استفاده از روش‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن و یوگا. تغذیه سالم و منظم برای حفظ تعادل قند خون و مواد مغذی مورد نیاز مغز.

۶. پیشگیری از عوارض و ایمنی بیمار

۶.۱. پیشگیری از سقوط و آسیب‌های فیزیکی محیط زندگی بیمار باید از نظر موانع خطرناک و لبه‌های تیز ایمن‌سازی شود. استفاده از کف‌پوش‌های غیرلغزنده در حمام و اتاق خواب توصیه می‌شود.

۶.۲. اجتناب از رانندگی و فعالیت‌های پرخطر بیماران صرعی باید تا زمان کنترل کامل بیماری از رانندگی اجتناب کنند. شنا کردن یا کار با ماشین‌آلات سنگین باید تحت نظارت انجام شود.

۷. حمایت روانی و اجتماعی بیمار

۷.۱. مقابله با تبعیض و استیگما بیماران صرعی ممکن است با نگرش‌های منفی جامعه مواجه شوند؛ بنابراین، حمایت اجتماعی و آموزش عمومی‌در مورد صرع ضروری است. بیمار را تشویق کنید که در گروه‌های حمایتی شرکت کند تا از تجربیات دیگران بهره ببرد.

۷.۲. حمایت از استقلال بیمار تشویق بیمار به داشتن سبک زندگی فعال و انجام فعالیت‌های روزمره تا حد امکان. ارائه راهنمایی‌های شغلی برای اطمینان از محیط کاری ایمن و مناسب.

نتیجه‌گیری

مراقبت پرستاری از بیماران مبتلا به صرع شامل ارزیابی دقیق، مدیریت تشنج، حمایت روانی، تنظیم داروها و آموزش بیمار و خانواده است. پرستاران می‌توانند با ارائه مراقبت‌های مناسب، نقش مهمی‌در کنترل بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران صرعی ایفا کنند.

اصول پرستاری در مدیریت بیماران مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی

مقدمه گلودرد استرپتوکوکی یکی از عفونت‌های شایع دستگاه تنفسی فوقانی است که توسط باکتری استرپتوکوک گروه A ایجاد می‌شود. این بیماری به‌طور عمده کودکان و نوجوانان را درگیر می‌کند و در صورت عدم درمان مناسب، می‌تواند به عوارض جدی مانند تب روماتیسمی‌یا گلومرولونفریت حاد منجر شود. پرستاران با اجرای مراقبت‌های پرستاری مناسب می‌توانند به کاهش علائم بیماری، تسریع روند بهبودی و پیشگیری از عوارض کمک کنند.

۱. ارزیابی بیمار مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی

۱.۱. بررسی علائم و نشانه‌ها پرستاران باید علائم شایع بیماری را ارزیابی کنند، ازجمله: گلودرد شدید (خصوصاً هنگام بلع) تب (بیش از ۳۸.۵ درجه سانتی‌گراد) لوزه‌های متورم و چرکی بزرگی و حساسیت غدد لنفاوی گردنی درد گوش یا سردرد بوی بد دهان

۱.۲. انجام آزمایش‌های تشخیصی تست سریع استرپتوکوک (Rapid Strep Test) برای تشخیص سریع. کشت گلو برای تأیید وجود باکتری و تعیین حساسیت آنتی‌بیوتیکی.

۲. مدیریت دارویی و کنترل عفونت

۲.۱. تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها اولین خط درمان، پنی‌سیلین یا آموکسی‌سیلین است که باید طبق دستور پزشک مصرف شود. در صورت حساسیت به پنی‌سیلین، از آزیترومایسین، کلیندامایسین یا سفالوسپورین‌ها استفاده می‌شود. پرستاران باید اطمینان حاصل کنند که بیمار دوره درمان را کامل کند تا از عود بیماری جلوگیری شود.

۲.۲. کنترل تب و درد استفاده از استامینوفن یا ایبوپروفن برای کاهش تب و درد گلو. اجتناب از آسپرین در کودکان به دلیل خطر سندرم ری.

۲.۳. اقدامات پیشگیری از انتقال بیماری آموزش بیمار درباره پرهیز از تماس نزدیک با دیگران تا زمان بهبود. توصیه به پوشاندن دهان هنگام سرفه یا عطسه و شستن مکرر دست‌ها. تعویض مسواک بیمار پس از بهبود برای جلوگیری از عفونت مجدد.

۳. مراقبت‌های حمایتی برای تسکین علائم

۳.۱. هیدراتاسیون و تغذیه مناسب مصرف مایعات گرم مانند چای، سوپ و آب‌لیمو برای تسکین گلودرد. اجتناب از نوشیدنی‌های خیلی داغ یا اسیدی که ممکن است گلو را تحریک کنند. توصیه به رژیم غذایی نرم و کم‌ادویه برای کاهش درد هنگام بلع.

۳.۲. استفاده از روش‌های خانگی و درمان‌های کمکی غرغره کردن آب‌نمک گرم برای کاهش التهاب گلو. استفاده از بخور آب گرم برای مرطوب کردن مجاری تنفسی. مکیدن قرص‌های نرم‌کننده گلو برای کاهش تحریک و درد.

۴. پایش عوارض و پیشگیری از مشکلات جدی

۴.۱. شناسایی و مدیریت عوارض احتمالی گلودرد استرپتوکوکی در صورت عدم درمان یا درمان ناقص می‌تواند منجر به عوارض جدی شود: تب روماتیسمی: بروز درد و التهاب مفاصل، آسیب قلبی و تب. گلومرولونفریت پس از استرپتوکوک: آسیب کلیوی ناشی از پاسخ ایمنی بدن. آبسه پری‌تونسیلار: تورم و چرک اطراف لوزه که ممکن است باعث مشکل در بلع و تنفس شود. پرستاران باید بیماران را از نظر تشدید علائم، تورم بیش‌ازحد گلو یا مشکلات تنفسی پایش کنند و در صورت مشاهده این علائم، سریعاً به پزشک اطلاع دهند.

۴.۲. پیشگیری از عود مجدد بیماری اطمینان از کامل شدن دوره مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها. رعایت بهداشت فردی، مانند شستن دست‌ها و استفاده از وسایل شخصی جداگانه. جلوگیری از تماس با افراد بیمار، به‌ویژه در محیط‌های عمومی.

۵. حمایت روانی و آموزش بیمار و خانواده

۵.۱. کاهش اضطراب بیمار و خانواده توضیح در مورد ماهیت بیماری و اهمیت درمان کامل. آموزش راهکارهای تسکین درد و کاهش ناراحتی بیمار.

۵.۲. آموزش نحوه مراقبت در خانه تأکید بر استراحت کافی برای بهبود سریع‌تر. توصیه به عدم مصرف غذاهای سخت و تحریک‌کننده تا زمان کاهش التهاب گلو. یادآوری نوشیدن مایعات کافی برای جلوگیری از کم‌آبی بدن.

نتیجه‌گیری

مراقبت پرستاری از بیماران مبتلا به گلودرد استرپتوکوکی شامل ارزیابی دقیق بیمار، تجویز صحیح آنتی‌بیوتیک‌ها، کنترل علائم، حمایت تغذیه‌ای و پایش عوارض احتمالی است. پرستاران با ارائه آموزش‌های لازم به بیماران و خانواده‌هایشان، می‌توانند نقش مهمی‌در کاهش شیوع بیماری و بهبود سریع‌تر بیماران ایفا کنند.

پودرسنگ جوشقان: کاربردهای گسترده و مزایا در صنعت و معماری

نارسایی تنفسی حاد (Acute Respiratory Failure) وضعیتی است که در آن سیستم تنفسی قادر به تأمین اکسیژن کافی به بافت‌ها یا دفع دی‌اکسید کربن نیست. این وضعیت می‌تواند به‌سرعت پیشرفت کرده و نیازمند مداخلات فوری پرستاری باشد.

مراقبت‌های پرستاری در نارسایی تنفسی حاد:

1. پایش عملکرد تنفسی:

بررسی منظم صداهای تنفسی با سمع ریه‌ها.

ارزیابی تنگی نفس و الگوهای تنفسی بیمار.

پایش مداوم علائم حیاتی و وضعیت اکسیژن‌رسانی از طریق اندازه‌گیری پارامترهایی مانند PaCO₂، SaO₂ و PaO₂.

2. اکسیژن‌درمانی:

تجویز اکسیژن با دبی 3-5 لیتر در دقیقه، بسته به نیاز بیمار.

استفاده از دستگاه‌های مناسب مانند ماسک یا کانولای بینی برای تحویل اکسیژن.

3. پوزیشن‌دهی مناسب:

قرار دادن بیمار در وضعیت نیمه‌نشسته (فاولر) برای تسهیل تنفس.

تغییر موقعیت بیمار به‌طور منظم برای جلوگیری از عوارض ناشی از بی‌حرکتی.

4. مدیریت فعالیت‌ها:

تنظیم فعالیت‌های بیمار به‌منظور کاهش مصرف اکسیژن و جلوگیری از خستگی.

تشویق به استراحت کافی و محدود کردن فعالیت‌های فیزیکی شدید.

5. دارودرمانی:

تجویز داروهای برونکودیلاتور و کورتیکواستروئیدها طبق دستور پزشک.

اطمینان از مصرف داروها در زمان‌های مقرر و آموزش به بیمار در مورد اهمیت پایبندی به درمان.

6. هیدراتاسیون:

توصیه به مصرف حداقل 8 لیوان آب در روز، مگر در موارد منع مصرف.

پایش تعادل مایعات و الکترولیت‌ها و تنظیم آن‌ها در صورت نیاز.

7. آموزش تنفس صحیح:

آموزش تکنیک‌های تنفس عمیق و دیافراگمی‌به بیمار.

استفاده از اسپیرومتر تشویقی برای بهبود ظرفیت ریوی.

8. کنترل سرفه:

تجویز داروهای ضدسرفه در صورت لزوم.

آموزش تکنیک‌های سرفه مؤثر برای تخلیه ترشحات.

9. حمایت روانی:

فراهم کردن محیطی آرام و حمایت عاطفی برای کاهش اضطراب بیمار.

تشویق به بیان احساسات و نگرانی‌ها و ارائه راهکارهای مقابله با استرس.

10. آموزش به بیمار و خانواده:

توضیح در مورد بیماری، علائم و نشانه‌ها و اهمیت پایبندی به درمان.

آموزش در مورد استفاده صحیح از داروها و دستگاه‌های تنفسی.

توصیه به ترک سیگار و اجتناب از قرارگیری در معرض آلاینده‌های محیطی.

با اجرای این مراقبت‌ها، پرستاران می‌توانند به بهبود وضعیت بیماران مبتلا به نارسایی تنفسی حاد کمک کرده و از بروز عوارض جدی جلوگیری کنند.

تکنیک‌های پرستاری در مراقبت از بیماران مبتلا به شوک هیپوولمیک

شوک هیپوولمیک یکی از شرایط بحرانی است که به دلیل کاهش حجم خون در گردش رخ می‌دهد و می‌تواند به سرعت به نارسایی چندین عضو و مرگ منجر شود. پرستاران نقش حیاتی در تشخیص زودهنگام، مدیریت و پیشگیری از عوارض این وضعیت دارند. در ادامه، تکنیک‌های پرستاری مؤثر در مراقبت از بیماران مبتلا به شوک هیپوولمیک با استناد به منابع به‌روز پرستاری و پزشکی بررسی می‌شود.

1. ارزیابی سریع و دقیق بیمار

ارزیابی فوری وضعیت بیمار برای تشخیص شوک هیپوولمیک ضروری است. پرستاران باید به علائم و نشانه‌های اولیه توجه کنند که شامل:

تاکی‌کاردی (افزایش ضربان قلب): بدن سعی می‌کند با افزایش ضربان قلب، کاهش حجم خون را جبران کند.

هیپوتانسیون (کاهش فشار خون): در مراحل پیشرفته‌تر، کاهش فشار خون مشاهده می‌شود.

پوست سرد و مرطوب: به دلیل کاهش پرفیوژن محیطی.

کاهش برون‌ده ادراری: نشان‌دهنده کاهش پرفیوژن کلیوی.

تغییرات وضعیت ذهنی: مانند اضطراب، گیجی یا کاهش سطح هوشیاری.

استفاده از ابزارهای مانیتورینگ مانند پالس اکسیمتری، کاتتر ادراری برای اندازه‌گیری دقیق برون‌ده ادراری و نظارت مداوم بر علائم حیاتی ضروری است.

2. تأمین راه هوایی و حمایت تنفسی

در بیماران مبتلا به شوک هیپوولمیک، تأمین اکسیژن کافی به بافت‌ها اهمیت بالایی دارد. پرستاران باید:

بررسی و حفظ راه هوایی باز: در صورت نیاز، از تکنیک‌های باز کردن راه هوایی استفاده کنند.

تجویز اکسیژن مکمل: با استفاده از ماسک یا کانولای بینی برای حفظ سطح اشباع اکسیژن بالای ۹۴٪.

آماده‌سازی برای اینتوباسیون: در صورت ناپایداری وضعیت تنفسی یا کاهش سطح هوشیاری.

3. جایگزینی حجم مایعات

جایگزینی سریع حجم مایعات از اولویت‌های اصلی در مدیریت شوک هیپوولمیک است. پرستاران باید:

دسترسی وریدی: قرار دادن دو کاتتر وریدی با قطر بزرگ برای تجویز سریع مایعات.

تجویز محلول‌های کریستالوئید: مانند نرمال سالین یا رینگر لاکتات به عنوان خط اول درمان.

مانیتورینگ پاسخ به مایعات: بررسی علائم حیاتی، برون‌ده ادراری و وضعیت همودینامیک بیمار.

آماده‌سازی برای ترانسفوزیون خون: در صورت عدم پاسخ به مایعات یا وجود خونریزی فعال.

4. کنترل منبع خونریزی

در مواردی که شوک هیپوولمیک ناشی از خونریزی است، کنترل منبع خونریزی اهمیت دارد. پرستاران باید:

فشار مستقیم: بر روی زخم‌های باز برای کنترل خونریزی خارجی.

استفاده از تورنیکه: در صورت خونریزی شدید اندام‌ها و عدم کنترل با فشار مستقیم.

اطلاع‌رسانی به تیم جراحی: برای مداخله سریع در خونریزی‌های داخلی.

5. حمایت از عملکرد اندام‌ها

حفظ عملکرد اندام‌های حیاتی در بیماران مبتلا به شوک هیپوولمیک ضروری است. پرستاران باید:

پایش مداوم علائم حیاتی: برای تشخیص زودهنگام تغییرات.

اندازه‌گیری برون‌ده ادراری: برای ارزیابی پرفیوژن کلیوی.

ارزیابی وضعیت ذهنی: برای تشخیص تغییرات نورولوژیک.

پایش لاکتات سرم: به عنوان نشانگری از هیپوپرفیوژن بافتی.

6. آموزش و حمایت روانی

شوک می‌تواند تجربه‌ای ترسناک برای بیماران و خانواده‌های آن‌ها باشد. پرستاران باید:

ارائه اطلاعات: در مورد وضعیت بیمار و برنامه‌های درمانی.

حمایت عاطفی: گوش دادن به نگرانی‌ها و ارائه اطمینان.

تشویق به مشارکت: در تصمیم‌گیری‌های مربوط به مراقبت.

7. پیشگیری از عوارض

پرستاران باید اقدامات پیشگیرانه‌ای برای جلوگیری از عوارض مرتبط با شوک هیپوولمیک انجام دهند، از جمله:

پیشگیری از زخم فشاری: تغییر موقعیت بیمار به‌طور منظم و استفاده از تشک‌های مخصوص.

پیشگیری از عفونت: رعایت بهداشت دست‌ها و استفاده از تکنیک‌های استریل در هنگام انجام پروسیجرها.

پیشگیری از ترومبوز وریدی عمقی: تشویق به تحرک زودهنگام و استفاده از جوراب‌های فشاری در بیماران بستری

پیشگیری از نارسایی چندعضوی (MODS):

پایش عملکرد اندام‌های حیاتی مانند کلیه، کبد، و قلب.

بررسی آزمایش‌های خونی شامل کراتینین، آنزیم‌های کبدی و سطح لاکتات برای ارزیابی هیپوپرفیوژن.

8. استفاده از داروهای وازوپرسور و اینوتروپ

در بیمارانی که به جایگزینی مایعات پاسخ نمی‌دهند، ممکن است نیاز به داروهای وازوپرسور باشد. این داروها فشار خون را افزایش داده و پرفیوژن اندام‌ها را بهبود می‌بخشند.

نقش پرستار در تجویز و پایش این داروها:

نوراپی‌نفرین: اولین انتخاب در شوک مقاوم به مایعات برای افزایش تون عروق.

دوپامین: در بیماران با کاهش پرفیوژن کلیوی به‌کار می‌رود.

اپی‌نفرین: در شوک‌های شدید برای افزایش برون‌ده قلبی استفاده می‌شود.

دوبوتامین: برای بهبود عملکرد قلب در صورت اختلال عملکرد بطنی.

💡 پرستاران باید فشار خون، برون‌ده ادراری و سطح لاکتات را در حین استفاده از این داروها پایش کنند.

9. مدیریت تغذیه و متابولیسم در بیماران شوک هیپوولمیک

تغذیه زودهنگام:

تغذیه انتریکال (از طریق لوله NG) در بیماران پایدار.

در بیماران ناپایدار، در نظر گرفتن تغذیه وریدی (TPN).

پایش سطح گلوکز خون:

کنترل قند خون برای جلوگیری از استرس هیپرگلیسمی.

تنظیم الکترولیت‌ها:

بررسی و تصحیح سطح سدیم، پتاسیم، کلسیم و منیزیم.

10. پایش و مستندسازی دقیق

مستندسازی پرستاری دقیق برای ارزیابی روند بهبودی بیمار و تنظیم برنامه درمانی ضروری است. پرستاران باید اطلاعات زیر را به‌طور منظم ثبت کنند:

✔ میزان مایعات دریافتی و دفعی.

✔ تغییرات در علائم حیاتی.

✔ پاسخ بیمار به مداخلات درمانی.

✔ سطح هوشیاری و وضعیت نورولوژیک.

✔ عوارض احتمالی ناشی از درمان.

نتیجه‌گیری

مدیریت شوک هیپوولمیک نیازمند تشخیص سریع، جایگزینی فوری مایعات، حفظ اکسیژن‌رسانی و نظارت دقیق بر عملکرد اندام‌های حیاتی است. پرستاران با اجرای این تکنیک‌ها می‌توانند نقش مهمی‌در بهبود وضعیت بیمار و کاهش میزان مرگ‌ومیر ایفا کنند.

استفاده از منابع به‌روز پرستاری و پزشکی، مانند کتاب Brunner & Suddarth’s Textbook of Medical-Surgical Nursing و Critical Care Nursing: Diagnosis and Management، به بهبود مراقبت از بیماران در شرایط بحرانی کمک می‌کند.

✅ اجرای این راهکارها توسط تیم پرستاری می‌تواند تأثیر چشمگیری در افزایش کیفیت مراقبت و کاهش عوارض در بیماران مبتلا به شوک هیپوولمیک داشته باشد.

مراقبت های پرستاری در بیماران مبتلا به اختلالات روانی

مراقبت پرستاری از بیماران مبتلا به اختلالات روانی نیازمند دانش تخصصی و مهارت‌های ارتباطی قوی است. پرستاران نقش حیاتی در ارزیابی، برنامه‌ریزی، اجرا و ارزیابی مراقبت‌های بهداشتی این بیماران ایفا می‌کنند. در ادامه، به بررسی اصول اساسی مراقبت پرستاری در این بیماران می‌پردازیم.

1. ارزیابی (Assessment)

در مرحله ارزیابی، پرستار باید تاریخچه کامل پزشکی و روان‌پزشکی بیمار را جمع‌آوری کند. این شامل بررسی علائم و نشانه‌های اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب، توهم و هذیان است. همچنین، ارزیابی وضعیت اجتماعی، اقتصادی و حمایت‌های خانوادگی بیمار اهمیت دارد. استفاده از ابزارهای استاندارد ارزیابی روانی می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر کمک کند.

2. تشخیص‌های پرستاری (Nursing Diagnoses)

بر اساس داده‌های جمع‌آوری‌شده، پرستار می‌تواند تشخیص‌های پرستاری مرتبط را تعیین کند. برخی از تشخیص‌های رایج در بیماران مبتلا به اختلالات روانی عبارت‌اند از:

اختلال در تفکر: مرتبط با توهم یا هذیان.

اضطراب: مرتبط با تغییرات محیطی یا درونی.

اختلال در تعامل اجتماعی: به دلیل انزوای اجتماعی یا رفتارهای نامناسب.

خطر آسیب به خود یا دیگران: به دلیل افکار خودکشی یا خشونت.

3. برنامه‌ریزی (Planning)

در این مرحله، پرستار اهداف کوتاه‌مدت و بلندمدت را برای بیمار تعیین می‌کند. این اهداف باید قابل اندازه‌گیری، واقع‌بینانه و متناسب با نیازهای بیمار باشند. برای مثال:

کاهش سطح اضطراب: بیمار در مدت یک هفته قادر به استفاده از تکنیک‌های آرام‌سازی خواهد بود.

بهبود تعاملات اجتماعی: بیمار در مدت دو هفته در فعالیت‌های گروهی شرکت خواهد کرد.

4. اجرا (Implementation)

مداخلات پرستاری باید بر اساس برنامه‌ریزی انجام‌شده اجرا شوند. برخی از مداخلات رایج عبارت‌اند از:

مدیریت دارویی: تجویز و نظارت بر مصرف داروهای روان‌پزشکی و پایش عوارض جانبی آن‌ها.

حمایت روانی: گوش دادن فعال به بیمار، ارائه حمایت عاطفی و تشویق به بیان احساسات.

آموزش: آموزش بیمار و خانواده در مورد ماهیت بیماری، داروها و راهکارهای مقابله با استرس.

تسهیل تعاملات اجتماعی: تشویق بیمار به شرکت در فعالیت‌های گروهی و اجتماعی.

5. ارزیابی (Evaluation)

در این مرحله، پرستار باید اثربخشی مداخلات را ارزیابی کند. این شامل بررسی پیشرفت بیمار نسبت به اهداف تعیین‌شده و انجام تعدیلات لازم در برنامه مراقبتی است. در صورت عدم دستیابی به اهداف، پرستار باید دلایل را شناسایی کرده و استراتژی‌های جدیدی را اجرا کند.

منابع معتبر پرستاری

برای اطلاعات بیشتر و به‌روز در زمینه مراقبت‌های پرستاری در اختلالات روانی، منابع زیر توصیه می‌شوند:

کتاب "ضروریات روان‌پرستاری با رویکرد ارتباطی برای مراقبت مبتنی بر شواهد": این کتاب به بررسی نظریه‌ها، تعاریف و مراقبت‌های روان‌پزشکی و روان‌پرستاری از بیماران مبتلا به انواع اختلالات روانی می‌پردازد.

مقاله "فرآیند پرستاری و علائم و نشانه‌ها در اختلالات روانی": این مقاله به تشریح فرآیند پرستاری و تشخیص‌های پرستاری مرتبط با اختلالات روانی می‌پردازد.

سایت "پرستاری از بیماران اعصاب و روان": این وب‌سایت اطلاعات جامعی در مورد نقش پرستاران در مراقبت از بیماران مبتلا به اختلالات روانی ارائه می‌دهد.

با پیروی از این اصول و استفاده از منابع معتبر، پرستاران می‌توانند مراقبت‌های مؤثری را برای بیماران مبتلا به اختلالات روانی ارائه دهند و به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها کمک کنند.

اهنگ The Weeknd - One Of The Girls

احیای نوزاد بر اساس NRP (ویرایش هشتم)

احیای نوزاد بر اساس دستورالعمل‌های "Neonatal Resuscitation Program" (NRP) ویرایش هشتم یک رویکرد ساختاریافته و گام‌به‌گام برای ارزیابی و مدیریت وضعیت نوزاد تازه متولد شده است. هدف اصلی این برنامه، کمک به نوزادانی است که دچار مشکلات تنفسی یا قلبی در زمان تولد هستند. اصول اساسی احیای نوزاد

1. آماده‌سازی تیم و تجهیزات اطمینان از وجود تجهیزات کامل مانند دستگاه تهویه دستی (امبوبگ)، ماسک مناسب، لوله تراشه، کاتتر ساکشن، و گرم‌کننده. تیم باید نقش‌ها را قبل از تولد مشخص کند و آماده اجرای مراحل احیا باشد.

2. ارزیابی اولیه بلافاصله پس از تولد، سه سؤال کلیدی باید پاسخ داده شود:

1. آیا نوزاد ترم است؟

2. آیا نوزاد گریه یا تنفس می‌کند؟

3. آیا تون عضلانی مناسب دارد؟ اگر پاسخ به همه موارد "بله" باشد: نوزاد به مراقبت روتین نیاز دارد (خشک کردن، گرم نگه‌داشتن، و حمایت از تنفس). اگر پاسخ به یکی از موارد "خیر" باشد: احیای نوزاد باید شروع شود. مراحل احیای نوزاد (بر اساس الگوریتم NRP)

1. مراقبت‌های اولیه (Initial Steps) نوزاد را زیر منبع حرارتی قرار دهید. راه هوایی را با قرار دادن سر در وضعیت "sniffing" باز کنید. دهان و بینی را در صورت نیاز ساکشن کنید (ابتدا دهان، سپس بینی). نوزاد را خشک کنید و تحریک ملایم انجام دهید.

2. ارزیابی تنفس و ضربان قلب اگر نوزاد نفس نمی‌کشد یا ضربان قلب کمتر از 100 ضربه در دقیقه است، تهویه با فشار مثبت (PPV) آغاز می‌شود.

3. تهویه با فشار مثبت (PPV) از ماسک مناسب استفاده کنید که به خوبی روی دهان و بینی نوزاد قرار گیرد. از دستگاه تهویه دستی (امبوبگ) یا T-Piece استفاده کنید. میزان تهویه: 40 تا 60 بار در دقیقه. پس از 30 ثانیه PPV: اگر ضربان قلب به 100 یا بیشتر رسید: ادامه مراقبت حمایتی. اگر ضربان قلب کمتر از 100 است: کیفیت تهویه را بررسی کنید (نشتی ماسک، باز بودن راه هوایی).

4. ماساژ قلبی خارجی اگر ضربان قلب کمتر از 60 ضربه در دقیقه باقی بماند: ماساژ قلبی خارجی با نسبت 3:1 (سه ماساژ و یک تهویه) آغاز شود. ماساژ باید با دو انگشت یا دو شست در قسمت پایین جناغ سینه انجام شود. ماساژ و تهویه باید با سرعت 90 ماساژ و 30 تهویه در دقیقه انجام شود.

5. تجویز دارو اگر ضربان قلب پس از 60 ثانیه ماساژ و PPV همچنان کمتر از 60 باشد، اپی‌نفرین وریدی یا داخل تراشه‌ای تجویز می‌شود. دوز اپی‌نفرین وریدی: 0.01 تا 0.03 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم. دوز اپی‌نفرین داخل تراشه: 0.05 تا 0.1 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم. در صورت کمبود حجم خون، نرمال سالین یا خون او-منفی ممکن است تجویز شود. پایش اکسیژن و دمای بدن.

1. پایش اکسیژن: استفاده از پالس اکسی‌متر در دست یا مچ راست برای ارزیابی اشباع اکسیژن. اکسیژن باید به تدریج تنظیم شود تا میزان اشباع به محدوده هدف برسد: دقیقه 1: 60-65%. دقیقه 5: 80-85%. دقیقه 10: 85-95%.

2. کنترل دمای بدن: هیپوترمی‌باید پیشگیری شود. دمای بدن نوزاد باید در محدوده 36.5 تا 37.5 درجه سانتی‌گراد حفظ شود. موارد ویژه در احیای نوزاد مکونیوم: اگر نوزاد با مایع آمنیوتیک مکونیومی‌متولد شده و تنفس ندارد، راه هوایی با ساکشن شفاف‌سازی می‌شود. نوزادان نارس: نیاز به مراقبت‌های ویژه‌تر دارند، شامل تنظیم دقیق‌تر دمای بدن و اکسیژن.

راهنمای بالینی پرستاران برای مراقبت از بیماران با مشکلات کلیوی

بیماری‌های کلیوی از جمله مشکلات شایع سیستم ادراری هستند که می‌توانند به صورت حاد یا مزمن بروز کنند. این بیماری‌ها تأثیر زیادی بر کیفیت زندگی بیماران دارند و نیاز به مراقبت‌های پرستاری دقیق و جامع دارند. در این راهنما که بر اساس کتاب "Brunner & Suddarth's Textbook of Medical-Surgical Nursing" تهیه شده است، اصول و راهکارهای مراقبتی پرستاران برای بیماران با مشکلات کلیوی ارائه می‌شود.

1. ارزیابی و پایش وضعیت بیمار

الف) گرفتن شرح حال کامل: بررسی سابقه بیماری‌های کلیوی، دیابت، فشار خون بالا و داروهای مصرفی. ارزیابی علائم اصلی مانند ادم، کاهش یا افزایش ادرار، خستگی و درد در ناحیه پهلو.

ب) انجام معاینات فیزیکی: بررسی وضعیت پوست (خشکی، خارش یا تغییر رنگ). ارزیابی فشار خون و ضربان قلب. پایش وزن روزانه برای شناسایی تغییرات حجم مایعات. ج) آزمایش‌های تشخیصی: آزمایش‌های خون: کراتینین، اوره، الکترولیت‌ها (سدیم، پتاسیم، کلسیم و فسفر). آزمایش‌های ادرار: بررسی پروتئینوری، هماتوری، و تغییرات pH. تصویربرداری مانند سونوگرافی و سی‌تی‌اسکن برای ارزیابی ساختار کلیه‌ها.

2. مدیریت مایعات و الکترولیت‌ها

الف) تنظیم مایعات مصرفی: در بیماران با کاهش عملکرد کلیوی، تنظیم میزان مایعات دریافتی ضروری است. پایش دقیق تعادل مایعات (ورودی و خروجی) برای پیشگیری از ادم یا دهیدراتاسیون.

ب) مدیریت پتاسیم و سدیم: محدودیت مصرف مواد غذایی حاوی پتاسیم و سدیم در بیماران با نارسایی کلیوی. تجویز داروهای کاهش‌دهنده پتاسیم خون مانند کایاکسالات در صورت نیاز.

3. مدیریت درد و علائم بالینی

الف) تسکین درد: ارزیابی شدت و نوع درد بیمار. استفاده از مسکن‌های مناسب که توسط پزشک تجویز شده‌اند و بی‌ضرر برای کلیه‌ها هستند (مانند استامینوفن).

ب) کنترل خارش: استفاده از کرم‌های مرطوب‌کننده برای کاهش خارش ناشی از خشکی پوست. رعایت بهداشت پوست و استفاده از آب ولرم برای شست‌وشو.

4. مداخلات تغذیه‌ای

الف) رژیم غذایی کم‌پروتئین: کاهش مصرف پروتئین‌ها در بیماران با نارسایی کلیوی مزمن برای کاهش تولید اوره.

ب) محدودیت فسفر: مصرف غذاهای کم‌فسفر مانند سبزیجات و میوه‌ها. تجویز داروهای بایندر فسفر برای پیشگیری از هیپرفسفاتمی.

ج) مصرف مکمل‌ها: در صورت کمبود ویتامین D یا آهن، مکمل‌های مناسب توسط پزشک تجویز می‌شوند.

5. آموزش بیمار و خانواده توضیح در مورد بیماری کلیوی، علائم هشداردهنده و اهمیت پایش مداوم. آموزش مدیریت مایعات و رعایت رژیم غذایی مناسب. توصیه به پرهیز از مصرف خودسرانه داروها به‌ویژه داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs). آموزش در مورد علائم عوارض مانند خستگی شدید، تهوع، تنگی نفس و تغییرات فشار خون.

6. مراقبت در دیالیز

الف) آماده‌سازی بیمار برای دیالیز: بررسی وضعیت عروق برای دیالیز خونی (AV فیستول یا کاتتر). آموزش بیمار در مورد فرایند دیالیز و عوارض احتمالی آن.

ب) پایش حین دیالیز: نظارت بر فشار خون، وزن و تعادل مایعات قبل و بعد از دیالیز. ارزیابی علائم عوارضی مانند گرفتگی عضلات، کاهش فشار خون یا سردرد.

7. پیشگیری از عوارض نارسایی کلیوی

الف) پیشگیری از عفونت‌ها: رعایت دقیق بهداشت دست و استفاده از وسایل استریل. پایش محل فیستول یا کاتتر برای علائم عفونت.

ب) پیشگیری از عوارض قلبی: کنترل فشار خون و پایش علائم نارسایی قلبی. مصرف داروهای کاهنده فشار خون تحت نظر پزشک

فرکانس کاری انواع حافظه های Ram دسک تاپ , لپ تاپ

کد 247 یک سیستم مدیریت درمانی برای بیماران مبتلا به سکته قلبی (STEMI) است که خدمات درمانی را در ۲۴ ساعت شبانه‌روز و ۷ روز هفته ارائه می‌دهد.

هدف این کد کاهش زمان بین شروع علائم تا بازگرداندن جریان خون در شریان‌های مسدود و بهبود نتایج درمانی بیماران است. در این سیستم، استفاده از درمان‌های مبتنی بر شواهد و زمان‌بندی دقیق حیاتی است. مراحل نجات بیمار بر اساس کد 247

1. تشخیص اولیه و تماس با اورژانس علائم شایع سکته قلبی شامل درد قفسه سینه، تنگی نفس، تعریق سرد، سرگیجه، تهوع و دردهای ارجاعی (مانند فک یا بازوها) است. تماس فوری با اورژانس 115 و انتقال سریع بیمار به مراکز درمانی مجهز به واحدهای کد 247 از اهمیت بالایی برخوردار است.

2. انتقال سریع به مرکز درمانی مجهز بیمار باید به مرکزی منتقل شود که توانایی ارائه خدمات تخصصی مانند آنژیوپلاستی اولیه (PPCI) را داشته باشد. اگر زمان انتقال به مرکز مجهز بیش از 120 دقیقه باشد، درمان دارویی اولیه (ترومبولیتیک) در اولین فرصت آغاز می‌شود.

3. ارزیابی اولیه در بیمارستان پس از ورود بیمار، شرح حال دقیق و معاینه بالینی انجام می‌شود. نوار قلب (ECG) برای تشخیص STEMI (بالا بودن قطعه ST در ECG) گرفته می‌شود. سایر آزمایش‌ها شامل آنزیم‌های قلبی (تروپونین) نیز انجام می‌شود.

4. تعیین روش درمانی اگر امکانات آنژیوپلاستی اولیه موجود باشد، بیمار به سرعت به اتاق کاتتریزاسیون منتقل می‌شود. در غیر این صورت، درمان ترومبولیتیک با داروهایی مانند آلتپلاز، رتپلاز یا تنکتپلاز آغاز می‌شود.

5. ترومبولیتیک‌تراپی داروهای ترومبولیتیک لخته خونی را حل کرده و جریان خون را باز می‌کنند. زمان تزریق (Needle Time) باید کمتر از 30 دقیقه پس از ورود بیمار به بیمارستان باشد. عوارض احتمالی مانند خونریزی باید به دقت پایش شود.

6. مراقبت‌های پس از درمان اولیه بیمار به بخش مراقبت‌های ویژه (CCU) منتقل می‌شود. مانیتورینگ مداوم فشار خون، ریتم قلب، اشباع اکسیژن و سایر علائم حیاتی انجام می‌شود. در صورت عود علائم، امکان تکرار ترومبولیتیک یا انجام آنژیوپلاستی وجود دارد.

داروهای مورد استفاده در کد 247

1. ترومبولیتیک‌ها آلتپلاز (Alteplase): داروی فیبرینولیتیک برای باز کردن شریان‌های مسدود. رتپلاز (Reteplase): مشابه آلتپلاز اما با نیمه‌عمر طولانی‌تر. تنکتپلاز (Tenecteplase): دوز کمتر و ایمنی بیشتر در مقایسه با سایر ترومبولیتیک‌ها.

2. ضدپلاکت‌ها آسپیرین برای کاهش تشکیل لخته‌های جدید. کلوپیدوگرل برای افزایش اثربخشی ترومبولیتیک‌تراپی.

3. ضدانعقادها هپارین برای جلوگیری از تشکیل لخته‌های جدید.

4. داروهای کمکی نیتروگلیسیرین برای کاهش درد قفسه سینه و کاهش بار قلب. بتابلاکرها برای کاهش ضربان قلب و فشار خون.

مراقبت‌های پرستاری در کد 247

1. پایش علائم حیاتی نظارت بر فشار خون، ضربان قلب، تنفس و اشباع اکسیژن برای تشخیص تغییرات وضعیت بیمار.

2. مدیریت دارویی تجویز داروهای ترومبولیتیک و نظارت بر عوارض جانبی مانند خونریزی. کنترل صحیح دوز و زمان تزریق داروها.

3. پیشگیری از عوارض مانیتورینگ مداوم برای تشخیص آریتمی، شوک کاردیوژنیک یا سایر عوارض قلبی. جلوگیری از زخم‌های فشاری با تغییر موقعیت بیمار.

4. آموزش بیمار و خانواده توضیح اهمیت پیروی از درمان، تغییرات سبک زندگی (رژیم غذایی سالم، ترک سیگار، فعالیت بدنی) و مصرف منظم داروها.

نتیجه‌گیری کد 247 یک سیستم مؤثر برای مدیریت سریع و تخصصی بیماران سکته قلبی است. همکاری بین تیم‌های پزشکی و پرستاری و اجرای دقیق این پروتکل می‌تواند شانس بهبودی بیماران را افزایش دهد و از عوارض جدی جلوگیری کند. آگاهی عمومی‌از این کد و اهمیت مراجعه سریع به مراکز درمانی مجهز می‌تواند نقش مهمی‌در کاهش مرگ‌ومیر ناشی از سکته قلبی ایفا کند.

فرکانس کاری انواع حافظه های Ram

سکته قلبی یا انفارکتوس میوکارد (MI) یکی از شرایط اورژانسی است که نیاز به مراقبت‌های پرستاری دقیق و تخصصی دارد. هدف اصلی این مراقبت‌ها، بهبود عملکرد قلب، کاهش آسیب‌های میوکارد و پیشگیری از عوارض احتمالی است. تکنیک‌های مراقبتی پرستاری در بیماران مبتلا به سکته قلبی

1. ارزیابی و پایش مداوم بیمار

پایش مداوم علائم حیاتی مانند فشار خون، ضربان قلب، تنفس و سطح اکسیژن خون از اهمیت بالایی برخوردار است. این نظارت‌ها به تشخیص زودهنگام تغییرات وضعیت بیمار کمک می‌کند و امکان مداخله سریع را فراهم می‌سازد.

2. تسکین درد و کاهش اضطراب

درد قفسه سینه یکی از علائم شایع در سکته قلبی است. استفاده از داروهای مسکن مانند نیتروگلیسیرین و مرفین می‌تواند به کاهش درد کمک کند. همچنین، ایجاد محیطی آرام و حمایت عاطفی از بیمار برای کاهش اضطراب ضروری است.

3. تأمین اکسیژن کافی

در صورت کاهش سطح اکسیژن خون، تجویز اکسیژن مکمل می‌تواند به بهبود اکسیژناسیون بافت‌ها و کاهش بار قلب کمک کند. این اقدام به ویژه در بیماران با نارسایی تنفسی یا اشباع اکسیژن پایین توصیه می‌شود.

4. مدیریت فعالیت‌های بیمار

استراحت مطلق در مراحل حاد سکته قلبی توصیه می‌شود. با بهبود وضعیت بیمار، فعالیت‌ها باید به تدریج و با نظارت دقیق افزایش یابد تا از بروز عوارضی مانند عدم تحمل فعالیت جلوگیری شود.

5. آموزش به بیمار و خانواده

ارائه اطلاعات کافی در مورد بیماری، روش‌های درمانی و تغییرات لازم در سبک زندگی به بیمار و خانواده‌اش اهمیت دارد. این آموزش‌ها می‌تواند شامل رژیم غذایی مناسب، اهمیت ترک سیگار، مدیریت استرس و فعالیت‌های بدنی باشد.

6. پیشگیری از عوارض

اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از عوارضی مانند زخم‌های فشاری، ترومبوز و عفونت‌ها ضروری است. تغییر موقعیت بیمار به طور منظم، استفاده از وسایل کمکی و نظارت بر علائم عفونت از جمله این اقدامات است.

7. مدیریت دارویی

اطمینان از تجویز صحیح داروها، نظارت بر عوارض جانبی و تعامل با تیم پزشکی در صورت بروز مشکلات دارویی از وظایف پرستاران است. داروهایی مانند بتابلاکرها، مهارکننده‌های ACE و داروهای ضدپلاکت ممکن است در برنامه درمانی بیمار قرار گیرند.

8. حمایت روانی و اجتماعی

سکته قلبی می‌تواند تأثیرات روانی قابل توجهی بر بیمار داشته باشد. حمایت روانی، تشویق به بیان احساسات و در صورت نیاز ارجاع به مشاور یا روان‌شناس می‌تواند به بهبود وضعیت روحی بیمار کمک کند.

نتیجه‌گیری

مراقبت‌های پرستاری در بیماران مبتلا به سکته قلبی نیازمند رویکردی جامع و هماهنگ است که شامل ارزیابی مداوم، مدیریت درد، آموزش و حمایت روانی می‌شود. اجرای دقیق این تکنیک‌ها می‌تواند به بهبود نتایج درمانی و کاهش عوارض در این بیماران کمک کند.

تکنیک‌های مراقبتی پرستاری در بیماران مبتلا به سکته مغزی